نامه ی ۳۱ نهج البلاغه از وصایای و سفارشهای امام علیه السلام به امام حسن مجتبی علیه السلام است،وقتی از جنگ صفین باز میگشت و به سرزمین حاضریت رسیده بود.
در بخشی از نامه نصایحی پرمعنا درقالب عبارات کوتاهی برای فرزند دلبندش بیان میکند.
ایشان سومین توصیه می فرمایند«به کسی که به تو علاقه ندارد (و بی اعتنایی یا تحقیر می کند) اظهار علاقه مکن»؛ (وَ لَا تَرْغَبَنَّ فِیمَنْ زَهِدَ (2)عَنْکَ).
زیرا چنین علاقه ای باعث ذلت و خواری انسان می شود.درست است که طبق دستورات گذشته انسان باید با کسی که از او قطع رابطه کرده پیوند برقرار سازد؛ولی این در جایی است که طرف مقابل جواب مثبت دهد؛اما اگر او بی اعتنایی و تحقیر می کند نباید تن به ذلت داد و به سراغش رفت،بلکه باید عطایش را به لقایش بخشید.مطابق ضرب المثل معروف،انسان باید برای کسی بمیرد که او برایش تب می کند.

شرح تازه وجامعی برنهج البلاغه،ج۹ص۶۵۹.